Byłam najstarszą z trójki dzieci Janusza i Grażyny w komunistycznej Polsce. Brzmi jak mem? Nie – to było moje prawdziwe życie.

 

W moim rodzinnym mieście częściej widywało się pojazd opancerzony niż samochód rodzinny, a moja babcia potrzebowała pozwolenia dowódcy straży, żeby nas odwiedzić. Dzieciństwo upłynęło w odcieniach betonu i khaki. To wtedy zaczęłam zauważać, jak kolory, kształty i faktury mogą poprawić lub zepsuć humor.

 

Nie byłam hałaśliwym dzieckiem – raczej niewidzialnym, zwracającym uwagę na szczegóły, które nikogo innego nie obchodziły.

 

Wiele lat później Photoshop stał się zarówno moją ucieczką, jak i głosem. To, co zaczęło się od ciekawości, przerodziło się w karierę: setki projektów, klienci na całym świecie i reputacja obrazów, które sprawiają, że ludzie coś czują.

 

Długa była droga od szarych blokowisk i wojskowych mundurów w kolorze khaki do wysokiej klasy fotomontaży — ale nie zamieniłbym tej podróży na nic innego.